Kreatywność

2024 05 10

Songwriting jako rzemiosło

admin Edukacja, Inspiracja, Kreatywność, Rzemiosło blokada twórcza, inspiracja twórcza, komponowanie muzyki, nauka songwritingu, pisanie piosenek, pisanie tekstów, repertuar, songwriting 0

Jako przyszli artyści, chcący realizować się twórczo w muzyce, poświęcamy zwykle kilka lat na opanowanie instrumentu lub kształcenie głosu. Wymaga to czasu, pieniędzy i zazwyczaj nikt z tym faktem nie dyskutuje. Następnie, decydując się na grę w zespole albo działalność solową, stajemy przed koniecznością stworzenia repertuaru, który będziemy prezentować publiczności i słuchaczom. Właśnie na tym etapie, kluczowym dla powodzenia dalszej kariery artystycznej, pojawia się pokusa obrania drogi na skróty. Zawierzamy krążącym wśród muzyków mitom, że nasza kreatywność, obycie z piosenkami i łaska inspiracji wystarczą do pisania i komponowania utworów na konkurencyjnym poziomie.

Pisanie piosenek jest odrębną umiejętnością. Nie wynika z opanowania gry na instrumencie, wokalu, czy osłuchania muzycznego. Nie jest też wrodzona, jak kreatywność czy słuch muzyczny.

Samo osłuchanie z przebojowymi piosenkami, czy ogrywanie ich przyczynia się do rozwoju intuicji muzycznej. Daje lepsze wyobrażenie o strukturze utworów, sposobach prowadzenia melodii, dynamice. Rozwinięta intuicja pomaga w twórczości, ponieważ dzięki niej często dokonujemy kreatywnie słusznych wyborów. Stanowi ona jednocześnie dobry punkt wyjścia do nauki rzemiosła songwriting’u. Jednak poleganie wyłącznie na niej zatrzymuje nas na poziomie początkującego gitarzysty, który opanował trzy akordy i wzbrania się przed poznaniem kolejnych, jakby ta wiedza miała zaszkodzić jego karierze.

Poznanie metod stosowanych w procesie powstawania piosenki jest milowym krokiem naprzód. Dzięki nim pozbywamy się blokady twórczej i towarzyszącej jej frustracji, wynikającej najczęściej z niewiedzy. To tak, jakby ktoś rozświetlił nagle ciemny tunel, w którym błądziliśmy miesiącami albo latami czekając na powrót weny.

Jednak dopiero umiejętność świadomego stosowania tych metod przekłada się na nasze postępy twórcze. Dzięki systematycznej praktyce nabieramy biegłości warsztatowej oraz rozwijamy zmysł obserwacji, wyobraźnię i wrażliwość – elementy równie istotne, co znajomość metodyki. Tym sposobem stajemy się lepszymi autorami piosenek.

Nauka pisania i komponowania piosenek jest procesem, podobnie jak nauka emisji głosu, czy nauka pływania. I zwłaszcza w jej początkowym okresie (pierwsze dwa lata) dobrze mieć kontakt z doświadczonym instruktorem, który podpowie ci jak łączyć elementy tej kreatywnej układanki. Wszak piosenki nie tylko się komponuje czy pisze, ale i układa. Ze słów i dźwięków.

– Łukasz Dyakowski, Warszawa, 10/05/2024

2024 03 04

My, wrogowie systemu

admin Edukacja, Kreatywność, Obserwacje edukacja, gitara, heavy metal, kariera muzyczna, kreatywność, rozwój artystyczny, szkoła 0

Wszyscy szukamy w życiu zrozumienia. Instynktowne otaczanie się osobami myślącymi podobnie umacnia nas i zaspokaja potrzebę przynależności. Zatem dlaczego, jako społeczeństwo, tak chętnie marginalizujemy artystów? Jak to jest, że wzbudzają w nas skrajne emocje, wskutek których raz nagradzamy ich kwiatami a raz kijem? Artystom zawsze było trudno dostosować się do narzuconych norm i obyczajów, bo obecny w nich gen kreatywności sprawia, że myślą i działają nieszablonowo. Sam jestem tego przykładem.

Mając 12 lat dostałem pierwszą gitarę i, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, przestałem interesować się szkołą. Stało się tak z dwóch powodów. Po pierwsze posłuchałem głosu serca, najmądrzejszego doradcy, który wskazał mi ścieżkę powołania. Po drugie już wtedy broniłem się instynktownie przed wrogiem, który chciał pokrzyżować mi plany. Tym wrogiem był system edukacji szkolnej oparty na modelu pruskim, nadal obowiązujący pomimo upływu 200 lat. Jego nadrzędnym celem jest wykształcenie obywateli na posłuszne trybiki machiny państwa. Szkoła jest miejscem, gdzie uczniów sprowadza się do roli odtwarzaczy zapamiętanych treści. Nagradza za umiejętność podporządkowania się dyscyplinie i hierarchii a każe za krytyczne myślenie i własne zdanie. To także miejsce, w którym indywidualizm i kreatywność są cechami nie tylko niepożądanymi, ale i tępionymi, ponieważ trudno je kontrolować. W efekcie moja szkoła sprzed 40 lat i obecna szkoła moich dzieci są tą samą transpokoleniową hodowlą, mającą za zadanie dostarczać machinie państwa pokornych jak ciele płatników ZUS. A mimo to świat idzie naprzód i to za sprawą tych, którzy się wyłamali.

Muzyka lat 80., którą znałem głównie z radia sprawiała, że chodziłem jak zaczarowany albo rażony piorunem. Pod jej wpływem podjąłem decyzję, że zostanę gwiazdą rocka, co nie spodobało się rodzicom. W domu i w szkole przypięto mi łatkę dziecka sprawiającego problemy. Czułem się nierozumiany a bunt we mnie narastał. Katalizatorem silnych emocji stał się heavy metal. Zacząłem nosić długie włosy i dżinsowe katany z naszywkami kapel, których nazwy potrafili odczytać tylko wtajemniczeni. Swoją postawą naraziłem się nie tylko rodzicom, ale i nauczycielom, sąsiadom, przechodniom na ulicy, czyli niemalże wszystkim. Polska drugiej połowy lat osiemdziesiątych nie była liberalnym krajem. Dominującym kolorem ulicy był szarobury a obywatel, zgodnie z założeniami narzuconej nam doktryny komunistycznej, miał się nie wyróżniać.

W takich oto okolicznościach zostałem wrogiem systemu, którego ucisk przeobraził się w tętniące źródło twórczego paliwa, zwane inspiracją.

– Łukasz Dyakowski, Warszawa, 04/03/2024